معرفی وبلاگ
نویسنده: پاکروان فر
صفحه ها
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 65045
تعداد نوشته ها : 129
تعداد نظرات : 8
Rss
طراح قالب
موسسه تبیان
رنگها از منظر قرآن
رنگ مهمترين و پر محتواترين بعد هنر است. از ديدگاه قرآن مجيد، رنگ و زينگيهاي رنگي («لون»ها) آن، نشانه‌هايي هستند از وجود ذات باري تعالي براي كساني كه نعمتها و آيتهاي خداوند را يادآور مي‌شوند و به آنها مي‌انديشند و اينگونه پديده‌ها را سرسري نميگيرند. اين افراد معمولا علما و متفكرانند: «وَ ما ذَرَألَكُم فِي الاَرضِ مُختَلِفاً اَلوانُهُ، اِنَّ في ذلِكَ لَايَهً لِقَومٍ يَذَكِّرُون»، و آنچه رنگارنگ در زمين براي شما آفريد، همانا در اين نشانه‌اي است براي گروهي كه (خداوند و نعمتهايش را) يادآور مي‌شوند (نحل، ۱۳). و همچنين مي‌فرمايد: و پروردگارت به زنبور عسل وحي نمود كه خانه‌هاي خود را در كوهها و درختان و داربستها برگزين؛ سپس از همه‌ي ميوه‌ها بخور ...، از شكمهاي آنها نوشابه‌ي رنگارنگي برون شود كه در آن درمان مردم است، همانا در اين نشانه‌اي براي گروهي كه مي‌انديشند (نحل، ۶۸-۶۹). در آيات ديگري، رنگارنگي آفرينشهاي الهي نشانه‌هايي براي كساني كه آگاهند، دانا و دانشمندند ياد آور شدن نعمتهاي الهي و انديشيدن، نخستين گامهاي آگاهي و دانش به چيزهاست. نيز رنگ در كلام خداوند مفهوم غير مادي دارد و شايان بحث فراوان است همانطور كه در سوره‌ي بقره آيه‌ي ۱۳۸ مي‌فرمايند «اين رنگ خداست و رنگ چه كسي از رنگ خدا بهتر است. ما پرستندگان او هستيم.» و در اينجا خداوند از «رنگ» (صبغه) به معني مطلق آن سخن مي‌فرمايد و نه از «لون» كه «زينگي رنگ» از يك رنگ خاص است. از طرف ديگر رنگ را وسيله‌ي وحدت برگزيده است. رنگ خدا چيست؟ خدايي شدن و حق را پرستش كردن، يعني ويژگيهاي خاصي را پذيرفتن كه همه را با تمام طينتهاي گوناگون و خلقهاي متفاوت در يك مجموعه‌ي همگن گرد مي‌آورد، همانند رنگي يكدست كه تمام بخشها و ذرات يك فضاي ناهمگن و بسيار متفاوت را يكي مي‌كند. خداوند اينجا «رنگ» را استعاره‌اي براي حكومت جهاني واحد اسلامي-الهي برگزيده است. بنابراين اثري كه در هماهنگي رنگي ساخته شود، اثري است گوياي توحيد و يگانگي.(آيت‌الهي،۱۳۸۴(

به فكر نمازت باش، مثل شارژ موبايلت!
با صداي اذان بلند شو، مثل صداي موبايلت!

از انگشتانت براي اذكار استفاده كن، مثل صفحه كليد موبايلت!

قرآن را هم هميشه بخوان، مثل پيام‌هاي موبايلت و ...

 

متني كه پيش روي شماست، گزيده‌اي از بيانات آيت الله جاودان در باب اهميت نماز و احترام به اين فريضه الهي است.


نماز براي كسي كه حق نمازش را ادا كند، دعا مي‌كند. حق نمازش چيست؟ خيلي ساده است. يك نماز صحيح بخواند. اين هم مكرر به جمع دوستان و غير دوستان، عرض مي‌كنم.

يك نماز صحيح بخواند، نماز صحيح چقدر زحمت دارد؟ شما حمد و سوره را صحيح كن، مسئله‌هايت را هم ياد بگير. آدم چند تا مسئله بلد باشد نمازش صحيح مي‌شود؟ چهل تا، پنجاه تا مسئله، كه مي‌شود مثلاً ده صفحه يك رساله. آدم ده صفحه يك رساله را مسئله بلد باشد، نمازش صحيح مي‌شود. خيلي سخت نيست. ده صفحه، پانزده صفحه رساله را آدم بخواند، نمازش مي‌شود درست.

يك حمد و سوره هم پيش يك معلم قرآن يا مثلاً كسي كه تجويد بلد باشد، ياد بگيرد. به خصوص براي نوجوان‌ها به سرعت درست مي‌شود، اگر سنش گذشته باشد، يك كم سخت مي‌شود، اما براي نوجوان و جوان، خيلي زود حمد و سوره‌اش درست مي‌شود. آنقدر هم كه سخت نيست. خوب مي‌شود نماز صحيح.

اگر كسي نماز درست بخواند، نماز صحيح بخواند، اول وقت بخواند، نماز دعايش مي‌كند. دعاي نماز قبول است. يك كسي كه دعايش قبول است، روزي پنج بار شما را دارد دعا مي‌كند.
يك وضو و غسل هم آدم ياد مي‌گيرد. آن هم مي‌شود پنج دقيقه. آدم دو تا پنج دقيقه مسئله‌هاي وضو و غسل را ياد مي‌گيرد، بعدش نمازش صحيح مي‌شود. دو تا پنچ دقيقه، آن هم ده يا پانزده صفحه، مثلاً يك ده دقيقه يا نيم ساعت هم پيش معلم، حمد و سوره مي‌خواند، مي‌شود نماز صحيح.

نماز صحيح هم همان اول وقت بخوان. اين مي‌شود نماز چي؟ نماز خوب، نماز درست. اگر كسي نماز درست بخواند، نماز صحيح بخواند، اول وقت بخواند، نماز دعايش مي‌كند. دعاي نماز قبول است. يك كسي كه دعايش قبول است، روزي پنج بار شما را دارد دعا مي‌كند. خداي نكرده اگر آدم، نمازش خراب باشد، نماز نفرين مي‌كند. مي‌گويد من را ضايع كردي، خدا ضايعت كند. خدا پيش نياورد. اگر آدم نمازش را بي‌بند و بار بخواند، نماز مي‌خواند، اما بي‌بند و بار مي‌خواند. ارزش براي نمازش قائل نيست، سبك مي‌شمارد. دير مي‌خواند، بد مي‌خواند، آخر وقت مي‌خواند.

 

ديشب با يك جواني صحبت مي‌كرديم، گفت: خوب، يك ساعت به آخر وقت مي‌خوانيم. چه عيبي دارد؟

من گفتم: خوب، نماز اول وقت رضاي خداست. دعاي مستجاب هم كه عرض كرديم در آن هست. آن وقت آخر وقتش، ممكن است خداي نكرده، خداي نكرده، نماز نفرين كند. گاهي فرد هم نماز را خراب مي‌كند، هم آخر وقت ‌مي‌خواند، بد مي‌خواند، تند تند مي‌خواند، به قدري تند كه خراب مي‌شود، يعني آيات را به هم مي‌چسباند، بعضي از آقايان مراجع اجازه نمي‌دهند. يك نفس بين دو تا آيه بكشيد. چقدر فرقش است؟ نمازي كه آن طوري تند و تند بخواني، با اين كه يك كم بين دو تا آيه مكث كني، فرقش چند ثانيه مي‌شود؟ اين مي‌شود نماز خوب، نماز صحيح. اگر تند تند بخواني، ممكن است مرجع تقليدتان اجازه ندهد. خيلي از دوستان ما از آقاي بهجت تقليد مي‌كردند، ايشان مي‌گويند: اين فاصله را بدهيد. بين دو تا آيه فاصله بدهيد.

چه بسا بنده‌اي نماز مي‌خواند ولي آن نماز را به صورتش مي‌كوبند. مي‌گويند: وَ اَحجُبُ اَنّي صوته، براي صدايش مانع مي‌گذارم كه به گوش من نرسد، اينكه صدا به گوش خدا نرسد كه نيست، خدا هر صدايي را مي‌شنود، مي‌داند. يعني به صدايش گوش نمي‌دهم. به حرفش اعتنا نمي‌كنم. در اين روايت، خداي متعال با داوود(ع) صحبت مي‌كرده است: اي داوود، مي‌داني چرا براي صداي آن فرد مانع مي‌گذارم؟ براي اينكه اين فرد به چشم خيانت، به چشم خيانت به ناموس مردمان، زياد نگاه مي‌كرده است. ذلك الَذي يُكِثرُ الالتفاتِ الي حُرم المُومِنين به عين الفِسق، به چشم خيانت، به ناموس مردم زياد نگاه مي‌كرده است. دوم: اين فرد نقشه براي مردم داشته، براي مردم، براي مسلمان‌ها نقشه داشته، نقشه ظلم مي‌كشيده. نماز هم بخواند، نمازش را مي‌زنيم تو سرش. حالا اينجا فرمودند تو صورتش. اين حديث خيلي بلند است، حالا اين قسمت به همه ما مربوط مي‌شود، آن دو تا انشاء الله به ماها مربوط نيست. بعد فرمود: يا داود نُح عَلي خَطيئَتِكَ كَالمَرئَة الثَكلي عَلي وَلَدِها اي داود نوحه كن. ببينيد، نوحه يعني گريه با صدا، وقتي كه آدم در خانه خدا مي‌رود با صدا بر گناهانش گريه كند، مثل مادري كه بچه‌اش را از دست داده، آن طور در خانه خدا براي گناهانت گريه كن.

عمل خوبي كه جلوي عمل بد را نمي‌گيرد، معلوم مي‌شود كه آن عمل، قوت و قدرت ندارد. نماز، نماز نيست. كه جلوي عمل بد را نمي‌گيرد. وگرنه عمل خوب، نماز خوب، جلوي عمل بد را مي‌گيرد.
يك دومي را هم عرض كنيم. سليمان بن خالد مي‌گويد كه من از حضرت صادق (ع) سوال كردم اين آيه را: وَقَدِمنَا إِلَي مَا عَمِلوا مِنْ عَمَل فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا خداي متعال مي‌فرمايند ما به نزد اعمالي كه اين‌ها كرده‌اند مي‌آييم. قدرت ما بالاسر عمل اين‌هاست. مأموران ما بالاسر عمل اين‌ها هستند و اين اعمال را گردي مي‌كنيم كه به باد رفته است.

چه جوري مي‌شود؟ آدم عمل خير كرده است، عملش به درگاه خدا مي‌رود و عمل به باد فنا مي‌نشيند! امام فرمودند كه: «أما والله اِن كانَت اَعمالهُم اَشَدُ بَياضا منَ القَباطي» اين‌ها عمل زياد دارند. مثلاً سالي دو بار كربلا رفته، حج و عمره مي‌رود، خمس مي‌دهد، كار خوب خيلي مي‌كند، نماز جماعت مي‌رود، اين اعمال چطور مي‌شود كه به باد فنا برود؟

مي‌گويند اين مال آدمي است كه، اعمال خوب دارد، هزار طور عمل خوب دارد، اما وقتي گناه پيش مي‌آيد، چهار دست و پا مي‌افتد، نمي‌توانم توضيح بدهم. اصلاً گناه را رد نمي‌كند، از گناه نمي‌گذرد. آخر يك گناهاني هست كه آدم را مي‌سوزاند. آقا چطور مي‌شود من حج مي‌روم، عمره كه بيش‌تر مي‌شود رفت. حالا مثلاً كربلا كه مي‌شود رفت. صد جور كارهاي خوب، چطور مي‌شود كه اين كارها، هيچ‌گاه جلوي هيچ كار بد من را نمي‌گيرد، چطور مي‌شود؟ من نماز جماعت مي‌روم، هر روز نماز جماعت، مثلاً بعضي‌ها هستند كه صبح هم نماز جماعت مي‌روند، نماز اول وقت مي‌خوانند، نماز جماعت مي‌خوانند. چطور اين نماز من، جلوي بدي اعمال من را نمي‌گيرد؟ عمل خوبي كه جلوي عمل بد را نمي‌گيرد، معلوم مي‌شود كه آن عمل، قوت و قدرت ندارد. نماز، نماز نيست. كه جلوي عمل بد را نمي‌گيرد. وگرنه عمل خوب، نماز خوب، جلوي عمل بد را مي‌گيرد. پس اين‌ها يك ظاهر خوب داشتند. اما يك جايي از كار خراب بوده. نماز جلوي كارهاي بد را مي‌گيرد.

مثالي كه براي شما در مورد نماز خوب عرض كردم، نماز خوب را آنقدر سخت نگرفتيم. عرض كردم يك نماز صحيح اول وقت. باور كنيد جلوي بدي را مي‌گيرد، جلوي گناهان را مي‌گيرد. اين نماز خاصيت دارد. من اگر يك ذره نماز را احترام كنم، نماز خاصيت دارد. خاصيتش جلوي بدي را مي‌گيرد. جلوي دهان من را مي‌بندد، هر حرفي از دهان من در نمي‌آيد. هر گناهي از دست من برنمي‌آيد. نماز خاصيت دارد. اگر مي‌بيند هيچ خاصيتي ندارد، نگاه كنيم، بررسي كنيم، بررسي كنيم  كه كجاي كارمان خرابي دارد. خرابي اصلي دارد. آن وقت اين نمازها را روز قيامت مي‌آورند، كه خيلي هم زرق و برق دارد. باز كه مي‌كني آن را، مي‌بيني خاكستر است. به باد فنا مي‌رود.

منبع:وبلاگ مطالبي از قرآن

X